Vanaf de middeleeuwen tot in de jaren ’60 gebruikten de bewoners van Haselünne het gebied als koeienweide. Bouwen was hier niet toegestaan. Omdat de weidedieren bijna alle groeiende bomen en struiken kaalvraten, is de vlakte altijd open gebleven. De gewone jeneverbes (juniperus communis) daarentegen werd door de dieren gesmeden en kon zich oer de weide uitbreiden. Zo ontstond het „jeneverbesbos”. Tegenwoorden houden schapen en Tarpan-paarden het landschap open, zodat geen ooibos zich uitbreidt en de leefomgeving voor de inheemse dieren en planten behouden blijft.

Het reliëf van de Haselünner Kuhweide heeft de Hase in zekere zin zelf gecreëerd. Het aan de rand afgezette zand werd afgesneden door de talrijke meanderformaties. Zo ontstond een landschap met lichte heuvels. Enkele oude wateren – van de Hase gescheiden rivierarmen – zijn nog aanwezig, andere zijn uitgedroogd. Meer oude wateren moesten in de jaren ’70 wijken voor de bouw van de Haselünner See, die als hoogwaterreservoir dient. De Fransengracht doet sindsdien dienst als toevoer naar het meer. In het midden van de foto getuigen de vochtige laagvlaktes met diepgroene begroeiing van voormalige rivierlopen en geulen van de Hase. Rechts op de voorgrond is een eik te zien, die dankzij de bescherming van de jeneverbesbegroeiing kon groeien en niet door het vee kon worden kaalgevreten.