Na het einde van de ijstijd keerden veel planten (o.a. de bomen) in het Emsland terug en koloniseerden ze beetje bij beetje de duinen. Met hun wortels hielden ze het zand vast. Dit veranderde toen er mensen in de regio neerstreken. De duingebieden werden met schapen beweid en het bos werd daardoor een open heidelandschap. Om ligstro voor de schapenstallen te krijgen, sneden de boeren de heide met de humusrijke bodem weg. Door dit zogenaamde plaggen ontstonden er normaalgesproken slechts kleine open zandvlaktes, die de heide snel kon terug veroveren. Werd er echter teveel geplagd, dan had de wind op deze vlakte vrij spel en waaide het zand tot nieuwe, metershoge duinen.

Ze brachten de bevolking hiermee in gevaar, omdat ze vruchtbare akkervlaktes kapot waaiden en zelfs hele boerderijen begroeven. Ook de kerk in Schepsdorf dreigde door een duin kapot gewaaid te worden en moest met veel moeite uitgegraven worden.

Vanaf halverwege de 19e eeuw werden duinen daarom bebost met bescheiden dennenbomen. Tegenwoordig zijn er in het Emsland nog steeds zandverstuivingen mogelijk. Wanneer er grote akkervlaktes zonder bescherming tijdens een droge periode worden bewerkt, kan de wind grote stukken waardevolle bodem verwaaien en het zicht in het verkeer ernstig beperken.

Langs de A31 in het Emsland waarschuwen verschillende verkeersborden voor stof.